آتئیسم مثبت ،که بعنوان آتئیسم قوی و آتئیسم سخت نیز شناخته می شود، ادعا می‌کند که ابدا خدایی وجود ندارد. آتئیسم منفی ،که آتئیسم ضعیف و آتئیسم نرم نیز خوانده می‌شود، به هیچ خدایی اعتقاد ندارد اما عدم وجود خدا را نیز باور نمی کند. به این معنی که نه وجود خدا را باور دارد و نه عدم وجود او را.
در دوران جدید، تئیسم به عنوان باور به خدایی است که به طور خصوصی به انسان وحی می‌کند. خدایی که علاقه ای پویا به جهان دارد. حال با این توصیف، یک آتئیست مثبت باور ندارد که خدا یا خدایانی وجود دارند، موجودی خیر مطلق که آسمان و زمین را آفریده باشد. از طرف دیگر آتئیست منفی فردی است که اعتقادی به خدایی خصوصی ندارد.
آتئیسم مثبت و منفی را از منظر دیگری نیز می‌توان دید. و آن آتئیسم صریح و آتئیسم ضمنی است. این اصطلاح ابتدا توسط جورج اچ اسمیت ابداع شد. او آتئیسم ضمنی را فقدان باور به وجود خدا بدون رد کردن آگاهانه آن دانست؛ در حالی که از نظر او آتئیسم صریح فقدان باور به وجود خدا همراه با رد کردن آگاهانه آن است. به زبان ساده تر می‌توان گفت که آتئیست صریح هر گونه باور به وجود خدا را رد کرده است ولی آتئیست ضمنی نه وجود خدا را باور دارد نه عدم وجود او را. آتئیست ضمنی احتمال وجود خدا را رد نکرده است.
و در آخر تعریفی که دیدگاه علمی از آتئیسم ارائه کرده است بدین گونه است که آتئیست مثبت ادعا می‌کند از آنجا که انسان در دنیایی علمی زندگی می‌کند که ملاک وجود داشتن هر چیزی قابل مشاهده بودن آن است، خدا نمی‌تواند وجود داشته باشد چون قابل مشاهده نیست اما آتئیست منفی ادعا می‌کند از آنجا که شاهد و مدرکی برای وجود خدا در دست نیست، پس نمی‌توان به وجود آن مطمئن بود.
فرانک کاظمی – دبیر کمپین آتئیست ایرانی
